Waarom Nederland vastloopt zonder voldoende zorgwoningen

Nederland staat voor een grote uitdaging: het tekort aan passende zorgwoningen groeit sneller dan de oplossingen die worden bedacht. Ouderen blijven te lang in ongeschikte woningen, de doorstroming op de woningmarkt stokt en zorginstellingen zien hun wachtlijsten oplopen. In dit blog lees je hoe groot het tekort is, wat de gevolgen zijn en welke oplossingen er in de praktijk nodig zijn.

Hoe groot is het tekort aan zorgwoningen?

In 2024 telde Nederland een woningtekort van ruim 401.000 woningen (Algemene Rekenkamer, 2025). Een aanzienlijk deel daarvan bestaat uit woningen die geschikt zouden moeten zijn voor ouderen of mensen met een zorgbehoefte. De ambitie van de overheid is duidelijk: tot 2030 moeten er 290.000 ouderenwoningen worden gebouwd (Rijksoverheid, 2025). Toch blijkt de uitvoering achter te blijven.

Zorggeschikte woningen: ambitie en realiteit lopen uiteen

Volgens de plannen moeten er in Nederland de komende jaren 170.000 nultredenwoningen, 80.000 geclusterde woonvormen en 40.000 zorggeschikte woningen bij komen (Volkshuisvesting Nederland, 2024). De praktijk laat echter zien dat de productie veel lager ligt. In 2023 werden er slechts 1.700 huurwoningen voor ouderen gerealiseerd, terwijl er jaarlijks 35.000 nodig zijn om het tekort in te lopen (Capital Value, 2024).

Gevolgen voor ouderen en zorginstellingen

Voor veel ouderen betekent dit dat ze in woningen blijven wonen die niet meer bij hun levensfase passen. Denk aan huizen met trappen, weinig toegankelijkheid of woningen die te groot zijn. Dit belemmert de doorstroming: starters en gezinnen kunnen niet verhuizen, terwijl ouderen minder veilig en comfortabel wonen. Voor zorginstellingen betekent het tekort dat wachtlijsten groeien, ook als er formeel wel plekken beschikbaar zijn. De juiste match tussen woning en zorg blijft vaak uit.

Regionale verschillen en obstakels in beleid

Het tekort aan zorgwoningen is niet overal even groot. In stedelijke gebieden is de druk hoger, terwijl landelijke regio’s vaker worstelen met bereikbaarheid en toegankelijkheid. Gemeenten hebben moeite om bouwlocaties aan te wijzen en ontwikkelaars zijn terughoudend door gebrek aan kennis en financiële prikkels (Capital Value, 2024; Innovatietafel, 2024). Hierdoor blijven goede plannen vaak hangen in de tekentafel.

Wat is er nodig voor de toekomst?

De overheid trekt geld uit, zoals de Stimuleringsregeling voor zorggeschikte woningen, maar financiële middelen alleen zijn niet genoeg. Er is meer samenwerking nodig tussen gemeenten, woningcorporaties, zorginstellingen en beleggers. Daarnaast moeten innovatieve woonconcepten meer ruimte krijgen, zoals geclusterde woonvormen of intergenerationeel wonen (Aedes/Hezelburcht, 2025). Alleen met een integrale aanpak kan het tekort structureel worden opgelost.

Conclusie: een inclusieve woningmarkt vraagt om actie

Het tekort aan zorgwoningen is een urgent probleem dat ouderen, zorginstellingen én de woningmarkt raakt. De cijfers zijn helder, de plannen ambitieus, maar de uitvoering blijft achter. Door samenwerking te versterken en echt te investeren in passende en toekomstbestendige woonvormen kan Nederland het verschil maken.